Het hele weekend voelde ik mij alsof er iets hard in mijn luchtpijp was blijven steken. Er was een feestje, mijn moeder kwam logeren, Sinterklaas arriveerde; ook de kinderen kregen nauwelijks de kans om bij te komen.  

Uitgeput betrad ik zondagavond Tivoli Vredenburg. Het eerste wat ik deed was rondkijken, inschatten hoe die zaal in elkaar zat. Daarna haalde ik bier en stelde vast dat ik positie had ingenomen achter de mengtafel; blijkbaar hecht ik toch nog altijd meer belang aan de best mogelijke geluidsbalans dan aan de dichtstbijzijnde nooduitgang. Ik dacht aan zaterdagnacht, toen het bezoek was vertrokken, het huis stil en donker. Ik stond met een laatste glas in de keuken en vroeg me af of ik me aanstelde.

De lichten doofden, de band kwam op, de zanger zong: ‘I don’t know where to begin’ en tijdens die eerste reeks songs voelde ik hoe iets in mij oploste en opnieuw begon te stromen. Ik nam een foto en zette die op Twitter en Instagram met de tekst: ‘Ga uit eten, doe een terrasje, ga naar een concert. Het zal jullie goed doen, echt.’ En ik dacht aan al die mensen die altijd zo druk zijn met het poneren en ridiculiseren van meningen, zonder de intentie zelf iets te ondernemen, alleen maar gericht op het bepalen van de eigen positie en het onderhouden van verschillen voor het eigen gewin, en ik wist dat al die mensen mij nu vast en zeker een aansteller zouden vinden, en subtiel headbangend haalde ik nog een biertje en dacht: fuck off.