web analytics

Ik woonde net twee jaar in Amsterdam toen ik op een avond plaats nam op de bank in ons appartement in de Van der Pekstraat in Noord en de vier andere leden van de band een voor een opbelde. Bij elk telefoontje sloeg ik de beleefdheidsformules over en kwam meteen ter zake: ik stopte ermee, per direct. Ik was 33, speelde in bandjes sinds ik vijftien was, het merendeel van de tijd met dezelfde mensen, waaronder mijn broer Stef op gitaar en mijn beste vriend Ief op drums. Hij was de laatste die ik belde die avond. Pas later hoorde ik van zijn vriendin dat hij dacht dat ik hem belde om hem te feliciteren met zijn verjaardag. Daarom weet ik dat het op 29 september 2004 was dat er een einde kwam aan een periode van bijna twintig jaar waarin ik diverse dappere pogingen ondernam om rockster te worden, pogingen die allemaal op meer of minder verdienstelijke wijze mislukt waren. Een jaar later startte ik dit blog – the rest is history.

Van alle bands waarin ik speelde is Kamino de enige die muziek heeft gemaakt waarnaar ik ook vandaag nog zonder schaamte kan luisteren. Tussen 1999 en 2004 verschenen twee albums en een EP die we opnamen bij bassist Mark thuis, in een aanvankelijk vrij knullige en later behoorlijk professionele home studio, meestal onder het genot van ettelijke goeie flessen wijn en nog betere wiet – want Mark had tevens een kleine edoch fijne wietplantage aangelegd in zijn woonst. Het is volgens drummer Ief daarom dat ik zoveel vergeten ben uit die periode. Deze dagen ga ik door de Kamino-archieven – ik heb alle krantenknipsels, playlists, flyers en foto’s uit die tijd bewaard – en ik val van de ene verbazing in de andere. Speelden wij werkelijk de support tour van de Duitse band Seesaw die in die tijd een hitje had met het nummer Smoke? Ik herinner me geen enkele van die concerten. Stonden wij in 013 in het voorprogramma van Das Pop toen toetsenist Jonas zijn debuut maakte, zoals de concertrecensie in OOR beweert? Geen idee dat wij ooit in Tilburg waren. Heeft onze single I Have Got To Love Me het werkelijk ooit tot TTT-hit geschopt op de laatste pagina van HUMO waarbij de volledige songtekst werd afgedrukt? Compleet vergeten.
Wat ik me wel herinner: de fysieke sensatie die het is om te zingen, om met je lijf iets voort te brengen in het moment en ondertussen aan helemaal niets te denken – een sensatie die schrijven zelden voortbrengt. De kracht van een goed ingespeelde band, hoe het geluid op zo’n podium je optilt wanneer de monitors precies goed staan afgesteld. Doorweekt van het zweet de kleedkamer inlopen en dan het eerste koude biertje. De verveling tussen soundcheck en optreden in, het eindeloze wachten, altijd overal maar wachten, de nachtelijke ritten naar huis, moe en vaak net iets te dronken. De ego-kick wanneer een net afgemixte song loeihard door de studio speakers knalt. Eindeloze met drank en wiet doordrenkte nachten in mijn appartementje op ’t Zuid in Antwerpen, urenlang in mijn eentje gitaar spelen, zingen, liedjes schrijven. De chronische frustratie over gebrek aan airplay, concertdata, roem.

Maar met dat laatste viel het, nu ik die archieven doorzoek, blijkbaar nogal mee: Kamino scoorde dikke radiohits op Radio21 in Wallonië hetgeen uitmondde in een vrij euforisch concert, samen met Tahiti 80, ergens in een kasteel in de Ardennen – na afloop waarvan twee leden van de band nog even de plaatselijke fauna en flora gingen bewonderen in het gezelschap van twee charmante dames uit het publiek. Dat soort dingen herinner ik me toevallig ook nog wel. Ook op Radio 1 werd de band veel gedraaid, onze clips waren te zien op TMF, we traden op in De Laatste Show (de DWDD van de VRT in die jaren) en de pers was steevast lovend: van De Morgen, HUMO, VPRO 3voor12 of OOR tot in de NME en Melody Maker aan toe. In onze beste periode speelden we zo’n vijftig concerten per jaar. Paradiso, Melkweg, Rotown, AB, Nijdrop, Velinx, Vera, Hedon… Diverse radiosessies, een support tour voor Novastar, shows op Dour Festival, EuroSonic, De Nachten, Marktrock Leuven, en een vrij memorabele passage in de legendarische showcase club The Barfly in Camden, London, waar ik aan bijgaande foto’s te zien, helemaal los ging. Misschien mis ik dat het meest: het los gaan. De overmoed en energie die zich meester van mij maakten zodra ik een podium opstapte – het is lastig om die vibe in een voordracht op een literair avondje te leggen.

Er staat nog steeds een gitaar in de woonkamer. Ergens op mijn computer moeten nog tien demo’s terug te vinden zijn van songs die ik schreef voor het derde Kamino-album, dat er nooit kwam. Vorig jaar schreef ik in een kortstondige bevlieging op tien avonden tijd nog tien nieuwe liedjes. De laatste tijd knutsel ik af en toe een beat in elkaar met behulp van muzieksoftware Ableton; misschien dat er ooit nog iets van komt.
Dit alles om u te vertellen dat zestien jaar na de avond waarop ik de band zo tactvol opdoekte, eindelijk alle muziek van Kamino op Spotify (en Apple Music, en Deezer, en Google Play) staat. Onze debuut EP Donut, en de albums Universal Love Music en Men Leave Women Go Crazy. Je kan ze HIER beluisteren. Op de Instagram @kaminotheband post ik elke dag een foto, video of ander archiefstuk met bijbehorend verhaaltje. Mensen die denken dat er nu ook reünie-concerten gaan volgen, hoeven zich niet in het minst zorgen te maken.

In de laatste dagen van 2019 werd Alles is OKÉ nog een keer flink in de bloemetjes gezet. De Morgen zette het boek op 44 in hun lijst van 50 beste boeken van het jaar, de erudiete redactie van het eerbiedwaardige literaire tijdschrift De Revisor (in hun laatste nummer, Huid, staat een nieuw kort verhaal van mijn hand) rekende Alles is OKÉ tot één van de tien beste boeken van het jaar en Pompidou, het cultuurprogramma van Radio Klara (VRT) had het boek ook in hun Best of 2019-lijst staan met mooie woorden van Nicky Aerts. Eerder had NRC Handelsblad het boek al op 2 gezet in hun cadeaulijstje, en daarna genomineerd voor de NRC Lezersprijs als één van de 25 beste boeken van het jaar.

Daarmee komt een eind aan een bewogen (na)jaar en sluit ik dit boek in mijn hoofd af, wens het verder nog een behouden vaart en richt mij op het nu al gezegende jaar 2020 waarin ik voor het eerst in meer dan tien jaar niet aan een roman zal werken – althans, zo heb ik mezelf plechtig beloofd. Wat ga ik dan wel doen? Geen idee! Een heerlijk vooruitzicht, dat ik eenieder toewens. Have a good one.

Volgens NRC Handelsblad behoort Alles is OKÉ tot de 25 beste boeken van het jaar en aldus is het boek genomineerd voor de NRC Lezersprijs. Dat is een publieksprijs dus er kan gestemd worden. Nu is literatuur geen wedstrijd. Toch wil ik mijn lieve bezoekers aan deze website vragen of jullie op Alles is OKÉ willen stemmen via DEZE LINK. Waarom?

Ik schreef dit boek als eerbetoon aan mijn moeder, die Alzheimer heeft. Ik probeerde haar gefragmenteerde herinneringen om te bouwen tot een meeslepend fictieverhaal en maakte van haar een romanpersonage, de onverbeterlijke mevrouw Stevens. Sinds het boek uit is, kreeg ik veel lezersreacties die mij duidelijk maken dat er over Alzheimer niet genoeg geschreven kan worden, dat er grote behoefte is aan verhalen die deze schimmige ziekte van antwoord dienen, die troost of een nieuw inzicht bieden of gewoon, een potje ouderwets leesplezier. Ik ben heel blij met al die reacties, en ook met de interviews en recensies van de voorbije maanden. Wat ik nu wil is niet per se de NRC Lezersprijs winnen maar vooral: aandacht. Nog meer aandacht voor het boek, en haar onderwerp, waarmee de meeste onder ons bijna onvermijdelijk te maken zullen krijgen in de toekomst voor zover dat nu al niet het geval is. En ik wil natuurlijk dat mevrouw Stevens – en zo mijn moeder – legendarisch en onvergetelijk wordt; ik ben per slot van rekening haar zoon.

Als iedereen die dit bericht leest stemt, komt de voltooing van die missie weer een stapje dichterbij. Dankjewel!

Lijstjes-tijd komt er weer aan en bijgaand lijstje uit NRC Handelsblad van afgelopen weekend met de tien ‘beste boeken om cadeau te doen’ maakt een goede kans om in mijn lijstje van beste lijstjes van 2019 te belanden. Ondertussen prees filmregisseur Eva Cools (ga haar debuutfilm Cleo kijken!) Alles is OKÉ in Focus Knack, is het uitgebreide radio-interview bij Pompidou op Klara ALHIER te beluisteren en liet de uitgeverij me weten dat inmiddels de derde druk van Alles is OKÉ is opgelegd. Nice. Voor wie hier per ongeluk terecht komt en zich afvraagt waar dit allemaal over gaat: rechtsboven in uw scherm ziet u drie horizontale streepjes – niet iedereen schijnt te weten dat dit het menu is en dat een eenvoudige klik op deze streepjes u toestaat alles over mij en mijn boeken te weten te komen; probeer het eens. Groetjes!

Vanaf vandaag staat er tweewekelijks op vrijdag een column van mijn hand op de opiniepagina van De Morgen. Enorm veel zin om hiermee aan de slag te gaan in de komende tijd. In de eerste staat al meteen een knoert van een spelfout – daar ga ik superprofessioneel de eindredactie de schuld van geven; het moet natuurlijk Pfeijffer zijn. Groetjes!

Twee prachtige, met aandacht geschreven recensies van Alles is OKÉ vandaag. NRC Handelsblad schrijft: ‘Met deze dementieroman steekt Victoria Hersenschimmen van Bernlef naar de kroon. Een diep ontroerende roman.’ Ook in De Standaard der Letteren staat geen onvertogen woord: ‘Een hommage aan zijn moeder die even geestig als aangrijpend is.’ Blij.

Pin It on Pinterest