’s Avonds, wanneer de kinderen in bed liggen, lees ik een fantastisch verhaal in het herfstnummer van de Paris Review – de iTunes Shuffle draait Sterrenstof, van de Jeugd van Tegenwoordig en potverdomme denk ik bij mezelf, die gasten zijn ondertussen ook al oud eigenlijk – in feite is het geen verhaal, het zijn dagboekfragmenten van Duncan Hannah, de kunstschilder. Maar fantastisch is het zeker. New York anno 1971. Hij is een jaar of twintig, zit aan de een of andere kunstacademie, leeft het grootse en meeslepende kunstenaarsleven.

 Ziet het Amerikaanse debuut van David Bowie in Carnegie Hall, doet zich voor als een perverse homosexueel om afgekeurd te worden voor Vietnam, heeft toesj met Allen Ginsberg, maakt zijn liefje zwanger, leest ondertussen Knut Hamsun, Emily Brontë, Jean Genet, luistert naar de nieuwe platen van Miles Davis, John Cale, Roxy Music, belandt op een Valentijnsfeestje met de New York Dolls en Suicide. Schrijft alles briljant op. Droog, geestig, met een opmerkelijk vermogen om de hele chaosbende in een paar zinnen neer te zetten én te relativeren. Elke paragraaf swingt de pan uit. Twintig jaar oud. Ongelofelijk. Waarom is die man gaan schilderen? Schijnt niet eens zo legendarisch goed te zijn.

Later – de iTunes Shuffle serveert Shot of Shame van Mauro – schrijf ik in mijn eigen dagboek: ‘Wat een miserabel saai leven leid ik toch.’ Moet ermee te maken hebben dat ik gestopt ben met drinken. Liefje zegt dat ik nu nog leuker ben dan daarvoor. Moeilijk te geloven. Een week geleden lag ik nog aan een zwembad en een strand tegelijkertijd. In Senegal. Ik was in het gezelschap van twee bobo’s uit de muziekindustrie en ik vertelde hen voor de vijfde keer dat ene verhaal over Mauro, tevens mijn beste verhaal over Mauro. België, anno 2000. Voor het liedje Everybody’s Friend, een duet met Carol van Bettie Serveert, de laatste single uit het album Songs From A Bad Hat – tot op heden het allerbeste rockalbum dat ooit door een Belgische artiest is gemaakt, wie het hiermee niet eens is kent er simpelweg niks van – zouden we een live videoclip gaan maken. Het oorspronkelijke plan van Mauro voor de clip was afgewezen om budgettaire redenen. Ik herinner me het scenario niet meer precies maar het ging er geloof ik om dat Mauro zijn eigen fucked up begrafenis in scène ging zetten – iets wat ik ook heel graag zou willen, maar dan echt – maar de labelbaas zei: te duur. Daar was Mauro flink pissig om. Weet ik nu. Maar dat liet hij toen natuurlijk niet merken want Mauro is een gentleman. Als alternatief stelde onze A&R manager hem voor dat wij de beelden zouden gaan opkopen van alle festivaloptredens van Mauro die in de zomer gefilmd zouden worden. Als hij dan iedere keer Everybody’s Friend zou spelen, konden we daar achteraf een prachtige clip met live beelden van monteren. Dat vond Mauro een verschrikkelijk idee. Weet ik nu. Maar dat zei hij niet. Want Mauro is een gentleman.

Dus Mauro zei: top idee. Doen we. Vervolgens slaagde hij erin om op geen énkel festival waar werd gefilmd het liedje Everybody’s Friend te spelen. Dan stonden de A&R manager en ik in de frontstage te kijken naar de show, sigaretten rokend met onze zweterige handjes, zenuwachtig op onze horloges kijkend, elkaar in het oor fluisterend dat het nummer toch echt wel op de setlist stond die we net in de kleedkamer hadden zien liggen en bovendien had Mauro het ons toen hij, de gitaar reeds omgegord, het podium besteeg nog expliciet beloofd, met een vette knipoog en de hand op het hart, dus het zou toch wel, want het zou toch niet, maar hij zou deze keer toch zeker wel… En wanneer Mauro dan het podium afkwam en ons in de backstage zag staan, sloeg hij zijn handen voor zijn ogen, keek ons door zijn gespreide vingers diep beschaamd aan, en kwam dan als een geslagen hond, een hand voor de mond en de andere hand verontschuldigend zwaaiend in de lucht, tergend langzaam op ons af geslenterd, de gekwetste blik afgewend en wanneer hij dan eindelijk voor ons stond, zuchtte hij diep en zei: ‘Mannen. Het is toch niet waar zeker. Ben ik het nu wéér vergeten? Echt? Hey.’ Hij legde een arm om mijn schouder, of die van de A&R manager. ‘Hey, maar echt. Sorry, hé. Ooooh. Mannen toch. Verdorie zeg. Hey. Sorry he!’
Eerlijk is eerlijk: de A&R manager en ik hebben in die jaren meerdere gerenommeerde artiesten op slinkse wijze uitstekende én ronduit bedenkelijke ideeën weten aan te praten maar in Mauro moesten wij onze meerdere erkennen. Ik mis die tijd nog wel eens. Onlangs was ik in Brussel en toen ben ik speciaal als eerbetoon aan de betreffende A&R manager nog eens gaan eten in de Quick. Als Christoffel dit leest: ik heb de Big Bacon genomen.

En nu het strafste van alles: de iTunes Shuffle speelt helemaal niet Shot of Shame van Mauro wanneer ik dat hier zo opschrijf. Ik lieg. Het is Morning van Balthazar, maar daar kan ik niks mee want ik heb zin om dat verhaal van die clip te vertellen. Maar ik zweer je: ik ben precies halverwege met het optikken van dat verhaal wanneer, meteen na Morning van Balthazar, de iTunes Shuffle ijskoud Shot of Shame de woonkamer inslingert. Dat is toch niet te geloven?
Alleszins, een week geleden is het nu, dat we daar zaten, bij dat zwembad in Senegal, de bobo’s en ik. Nadat ik mijn verhaal had afgerond, arriveerde er bier en drie stappen later zaten we op het strand. En nog eens tien minuten later verdronk er een jongetje in het zwembad aan de rand waarvan ik zo smakelijk dat Mauro-verhaal had zitten vertellen. No joke. Lag roerloos op de bodem, niemand wist hoe lang. Twee daadkrachtige dames uit ons gezelschap trokken hem eruit, pompten het water uit zijn lijf, en enkele uren later hoorden we dat hij het had gered. Maar dat schrijf ik natuurlijk allemaal niet in mijn dagboek, in mijn dagboek schrijf ik alleen maar over mijn miserabele, saaie leven. Ooit zal de dag komen dat ik mijn eigen begrafenis zal ensceneren en ruim vóór die tijd, dat is beloofd, zal ik dat dagboek vernietigen. Eens kijken wat er dan nog van mij overblijft.