Liefje was in London dus een half uur nadat ik de meisjes naar bed had gebracht, stond Lou Victoria weer boven en ze zei: ‘Wij hebben nog niet overlegd.’
Dat was waar. Op de fiets had ze gevraagd of ze bij mij in bed mocht slapen.
‘Dat is wel een beetje zielig voor Lola,’ had ik gezegd.
‘Maar dan heeft Lola haar kamer voor zich alleen en kan ze knuffels uit mijn bed pakken die ze leuk vindt,’ zei Lou. Fair point. Maar ik had geen zin in haar gedraai en gekeer. Dus ik had het gesprek met de eeuwige dooddoener beëindigd: we zullen straks overleggen. Er daarbij van uitgaande dat ‘straks’ zou opgevuld worden met avondeten, en een film, en een toetje, waarna alles zou zijn vergeten en Lou gewoon haar eigen bed in zou stappen zonder nog een moment aan het mijne te denken. En zo was het ook gegaan. Maar nu stond ze daar. Slim gewacht tot haar grote zus in slaap was gevallen, en ze keek me schuin aan, op haar bekende, onweerstaanbare manier waardoor van feitelijk overleg eigenlijk geen sprake was.
Ik sliep in blokjes van anderhalf tot twee uur. Lou draaide en keerde en telkens wanneer ik de ogen opende, lag ze in een andere houding. De mond half open, een lok haar over haar ogen, haar armen wijd. Of opgekruld tot een bolletje, of plat op haar buik. En iedere keer bestudeerde ik haar gedurende enkele seconden, in het zachte licht dat de wekkerradio over haar gezicht strooide. Hoe het kuiltje in haar wang verscheen wanneer ze glimlachte in haar dromen. Hoe haar wenkbrauwen bogen net zoals die van haar moeder dat doen. Ik wist dat deze gebroken nacht zou resulteren in een helse dag. De toonmaakte zich klaar om van de gelegenheid te profiteren en mijn hoofd te fileren, zoals altijd wanneer ik slecht slaap. Maar deze keer kon het me niet zo veel schelen. Wat die toon nu eindelijk eens moet gaan leren, is dat dit mijn leven is, en niet het zijne, en dat er schoonheid bestaat waar hij simpelweg niet tegen opgewassen is.