Godverdomme.

Ik kwam keurig tot stilstand vlak voor het zebrapad maar de jongen die net overstak schrok, keek me vies aan en zei: ‘Godverdomme.’
‘Het is oké,’ zei ik. ‘Het is oké.’ Maar het was niet oké want ook bij mezelf bespeurde ik een toontje dat me niet beviel.
Drie weken geleden kwam ik terug uit Pittsburgh, vol positieve energie. Ik heb het hier echt over een haast hippie-achtige state of mind waarvan ik vastbesloten was om hem op mijn medemensen thuis over te brengen. Ik was van plan om van jullie allemaal te gaan houden, open te staan voor alles wat op mijn pad kwam, en geduldig te blijven. Maar nu lijkt het alsof het al maanden geleden is dat ik in Pittsburgh verbleef en elke dag is er wel een moment dat ik zelf ‘godverdomme’ zeg. Dat is niet goed.
Gisteren stond ik bij de kassa in de Albert Heijn. Voor mij was een oude man met een rollator aan de beurt. Hij wilde pinnen. De kassadame zei hem wanneer hij de code in moest toetsen en wanneer oké maar hij wilde te snel gaan, het te goed doen en keer op keer mislukte zijn poging om te betalen. De kassadame startte de pinautomaat opnieuw en bleef dezelfde instructies herhalen en na zeven pogingen lukte het hem eindelijk om de hele procedure tot een goed einde te brengen, en de kassadame gaf hem de bon, glimlachte en zei tegen die man: ‘Mijn excuses, meneer, dat het zo lang duurde.’
Dat was heel goed.


Aanbevelingen voor een nog beter leven.

Deze week ligt in de boekhandel: de bundel Aanbevelingen voor een nog beter leven. Een selectie van de fijnste bijdragen aan deze in Vlaanderen bekende literaire eindejaarshow van Behoud de Begeerte, waarbij schrijvers u van het betere levensadvies trachten te voorzien. Twee jaar geleden had ik de eer en het genoegen daar ook aan mee te mogen doen en de tekst die ik toen in Bibliotheek Permeke te Antwerpen voordroeg, staat nu in deze bundel samen met bijdragen van onder meer Herman Brusselmans, Joke Van Leeuwen, Bart Moeyaert, Ilja Leonard Pfeijffer, Christophe Vekeman, Erik Vlaminck, Christiaan Weijts en de legendarische Vele Anderen. Doe er uw voordeel mee!

Een ochtend als deze.

Zoals elke ochtend zwengelde ik iTunes aan maar er kwam geen muziek uit de stereo. Gedurende een minuut of tien probeerde ik alle mogelijke opties uit, onderwijl krachtig vloekend, en pas daarna ontdekte ik dat Lou de mute-knop had ingedrukt. Hoog tijd voor koffie. Het espresso-apparaat liep vast. Tot driemaal toe. En terwijl ik voor de vierde maal de filter uitspoelde, merkte ik de geur van verbrande croissant op die langzaam de keuken vulde. Het viel niet langer te ontkennen: het was een ochtend als deze. Ik wist wat mij te doen stond. Rustig blijven. Niks forceren. Gewoon mee gaan in de flow, haar schijnbaar gelaten accepteren en zo slinks wegleiden van het pad dat deze ochtend dreigde op te gaan. En vooral: mezelf niet afreageren op de kinderen. Die konden er per slot van rekening niks aan doen.
Kortom. Een half uur later stond ik nat van het zweet op straat bij de fiets te schreeuwen dat ze GODVERDOMME op moesten schieten WANT DAT WE LAAT WAREN. Even later zeilden we de helling naar school af. Daar parkeerde ik de fiets, en zoals te verwachten viel brak bij dit manoeuvre het statief af en wel op dusdanige wijze dat het er nog wel aan hing, maar te stevig om er met de hand af te schroeven, en te gevaarlijk om nog mee te fietsen. En ik weet dat je niet kut of godverdomme mag roepen voor de entree van een school rond half negen. Ik weet dat.
De kinderen liepen vrolijk crèche en school binnen. Er zat niets anders op dan met de fiets aan de hand terug naar huis te lopen, en het dient gezegd: het was een heerlijke ochtend voor een wandeling, dat wel. De koele herfstlucht deed me goed. Het water glinsterde in de zon. Sporen van vliegtuigen vervaagden alsof de hemelsblauwe lucht een magnetisch tekenbord was en iemand tergend langzaam alle lijnen wiste. Ik vatte moed. Af en toe durfde ik één voet op een trapper zetten en zo voorzichtig een bruggetje afglijden, en thuisgekomen schroefde ik het statief van de fiets, ging naar binnen, zette mezelf aan tafel met een kop koffie en besloot alles wat te gebeuren stond daar rustig verder af te wachten.


Duf / Sport / Dieven van vuur.

News flash. Lang voordat sletvrees hip werd, schreef ik het verhaal Sletje voor DUF, een prachtig vormgegeven tijdschrift voor jongeren waarvan tot op heden drie nummers verschenen. Weinig, zal u zeggen. Totdat u ziet hoe dik, en hoe geweldig vorm gegeven en knap gemaakt dat blad is. Een mens zou het nog vergeten maar: iets écht goeds maken, kost tijd. Nu is er het Dufste uit Duf, uit bij Nieuw Amsterdam en daar is Sletje ook in opgenomen. Een rijkelijk late Sinterklaastip of een prima getimede kerstkadotip voor wie pubers in huis heeft.
Dan is er ook nog Sport – een bloemlezing van de beste 142 Nederlandse en Vlaamse sportverhalen, aldus samensteller Arthur van den Boogaard. Liefst 1040 pagina’s dik, hoppa. In dat boek staat ook mijn eerbetoon aan de laatste Belgische Tourwinnaar Lucien van Impe: Altijd dansen, tegen de hellingen op. Dat verhaal verscheen oorspronkelijk begin 2009 in het onvolprezen De Muur en was tevens het allereerste verhaal dat ik ooit publiceerde.
Tot slot: aan het eind van deze dag hoop ik op de send-knop te drukken en daarmee Dieven van vuur naar de beëdigde meelezers te sturen. Niet dat het af is hoor, maar je moet toch wat.

Ik hartje Amsterdam.

Toen ik de Jan Schaeffer brug op reed was ik plots helemaal alleen met het kabbelende water onder mij. Ik kon geen gebouw of mens zien, alles om mij heen was dik en vochtig en grijs en ik genoot van de gedachte dat ik nu zelf ook onzichtbaar was. Even later dronk ik een appelsapje en een espresso met Leon en Paul, zoals we een ochtend of drie per week doen in een koffiebar waarvan ik de naam niet zal noemen want anders zit het er morgen vol met mensen die komen kijken of wij er ook weer zitten als u mij deze parafrase even permitteert, en vervolgens zette ik koers naar kantoor. De mist trok weg, de zon kwam piepen, het water was roerloos. Condenswolkjes verlieten mijn mond en losten op in de lucht, als gedachten.
Ik kocht brood bij de bakker op de hoek van de Leidsestraat en even later, toen ik door de brede gangen van het Paleis van Justitie naar mijn schrijfkamer liep, speelde het stille water van de grachten, en de zon, en de mist nog steeds door mijn hoofd en net voordat ik de trap naar boven nam, kwam ik één van de bewoners van dat pand tegen, een stille, gesloten jongen; hij deed zijn deur op slot en naast hem stond een meisje dat ik hier nooit eerder had gezien en ook zij was ijzingwekkend mooi.

Een begin.

Dinsdagavond, terwijl ik van Ajax-Barcelona genoot, hield ik Twitter in de gaten. Iemand in mijn tijdlijn retweette berichten over het racisme-debat in de Balie te Amsterdam. Ik begon die tijdlijn te volgen. Ik weet niet of de tweets een correct beeld van dat debat gaven. Ik hoop het niet. Er werden van beide zijden eigenlijk alleen maar domme, kromme en ongenuanceerde bijdragen geleverd die op geen enkele manier een poging deden om tot iets constructiefs te komen. Wat heeft dat hele Zwarte Piet/racisme-debat ons eigenlijk opgeleverd, so far? Meer onbegrip, meer haat. Waar is de slimheid in dit debat? Het vermogen afstand te nemen van je emoties en na te denken over wat de beste manier is om je doel te bereiken. Want wat de slechtste manier is om je doel te bereiken, lijkt me duidelijk: hard roepen dat jij alleen gelijk hebt en dat alles waar je recht op hebt nu en direct aan je gegeven moet worden. En dat is precies wat de deelnemers aan dat debat doen. Waardoor niemand nog bereid is zich in de ander te verplaatsen. Misschien nog wel minder dan vóór het racisme-debat. Kortom. Schiet lekker op zo. Next step: rellen.
Maar jij dan, Victoria, wat vind jij dan? Dat is een vraag die ik me de laatste tijd steeds vaker stel. Het is een begin, zeg maar.
(Overigens: ik ben geen Ajax supporter, nooit geweest, maar ik hou van voetbal dus ik supporter vóór Antwerp en PSV, niet tégen andere ploegen.) 

Mannetje.

’s Avonds zat ik er nog altijd mee. Dat kwam natuurlijk door dat mannetje in die bestelwagen die mij had uitgelachen toen ik na de val naar huis fietste. ’s Middags had ik een afspraak over Lowlands tijdens dewelke we tot tal van wilde plannen kwamen mede omdat ik nog helemaal hyper was, geloof ik. Daarna ging ik naar kantoor, voor het eerst sinds ik terug in het land ben, met een rolkoffer vol Dieven van vuur en met de tram.
Dat mannetje bleef door mijn hoofd spoken. Het pedante gezichtje. Het treiterige lachje. Meermaals zag ik mezelf stoppen, hem teken doen het raam naar beneden te draaien, als hij durfde, en met een snelle rechtse directe uithalen, precies op dat miezerige neusje van hem.
Na kantoor liep ik langs de winkel waar ik de broek had gekocht die ik bij de val scheurde – dat was de schuld van dat mannetje geweest. Of niet dan? Natuurlijk. In de voorbije maand was die broek niet toevallig mijn lievelingsbroek geworden, zulke dingen kunnen zulke types ruiken, en ik moest en zou de val en de schande uitwissen door ogenblikkelijk precies dezelfde te kopen ook al kan ik me dat eigenlijk helemaal niet permitteren. Ze hadden hem niet meer. Ook daar had het mannetje voor gezorgd, ik wist het zeker.
Thuisgekomen dronk ik een biertje, rookte een sigaret, surfte naar de webshop van dat merk, vond de broek, duurder dan in de winkel, en kocht hem met mijn creditcard. Maar ik kan je verzekeren dat als ik dat mannetje nog eens zie, hij daar volstrekt niets van zal merken.

Welkom thuis, Ivo Victoria.

Vanochtend bracht ik voor het eerst de kinderen weer naar school. Daarna fietste ik naar goed oud gebruik terug naar huis over de Veemkade, langs het water. Zoals altijd moest ik daarbij aan die paaltjes denken.
De Veemkade is in feite een hele brede fiets- en wandelboulevard gemaakt uit betonnen platen die naast elkaar liggen. Op dit uur van de dag rij ik steevast een enorme stoet vaders, moeders en kinderen tegemoet die bijna de volledige breedte van die boulevard innemen. Nu is het zo dat de randen van die betonnen platen, zo’n 5 centimeter breed, van staal zijn gemaakt. Dat maakt ze spiegelglad bij regenweer. Vooral omdat ze niet naadloos strak tegen elkaar aan liggen. Er zijn al ettelijke brieven over geschreven door gevallen buurtbewoners, zoals een geschrokken C1000-medewerker mij even later vertelde.
Want toen ik, in gedachten verzonken, winkelcentrum Brazilië bereikte, gleed mijn voorwiel weg op de stalen rand van zo’n plaat en ging ik onderuit. De val was ijzingwekkend traag. Zo traag, dat ik de tijd had te beseffen dat ik mijn hoofd van de grond moest houden en het stuur kon loslaten omdat er bij wijze van miraculeus toeval nét geen tegenliggers aankwamen, zodat de fiets onder mij weg kon glijden - een meter of vijf, tot bijna in het IJ - en mijn heup en knie de val opvingen.
Ettelijke brieven, zei de C1000-medewerker. Geen reactie van het Stadsdeel. Opnieuw moest ik aan de paaltjes denken. Het is wachten op iemand als ik, die een paar schoolgaande kinderen al vallend het IJ in veegt.
Ik fietste verder, vol adrenaline. Het was druk op het kruispunt waar auto’s en fietsers ons eiland Sporenburg afrijden en linksaf de weg opdraaien. Een tijd geleden werd de trambaan hier opnieuw aangelegd. Een unieke gelegenheid om ook dat kruispunt aan te pakken want alle auto’s snijden daar gedachteloos links de bocht af terwijl uit de tegenovergestelde richting fietsers als ik aan komen rijden. Maar helaas. Ik stak over en gebaarde aan de auto’s dat ze – adrenaline – godverdomme rechts moesten houden en een jonge kerel in een wit bestelwagentje lachte me uit en gaf me de middelvinger en ik zweer je, Stadsdeel Oost, de volgende keer smijt ik mijn fiets tegen dat bestelwagentje en laat mezelf in elkaar rammen totdat jullie je die paaltjes weer herinneren.

UPDATE: via Twitter liet stadsdeelraadslid Nevin Ozutok mij ondertussen weten dat zij zo snel mogelijk het probleem met de gladde stalen randen zal proberen aan te pakken. Afwachten maar.