ARCHIEVEN

De laatste keer dat ik Wilco zag spelen was ook in Paradiso, een jaar of tien geleden. Ik stond met Irene op het eerste balkon, aan de zijkant ter hoogte van het podium, waardoor we bovenop de band zaten – die geen moment opkeek, volledig in zichzelf gekeerd – en het...

Afgelopen vrijdag ging ik uit eten bij Toscanini op de Lindenbracht, met Gilles en Rob. Weinig mensen weten dit maar Gilles van der Loo is in Toscanini geboren en heeft er, toen hij nog jong en beloftevol was, alles gedaan wat God en klein Piereke hebben verboden. Je...

Vanochtend verzond ik een email naar iemand van wie ik niet zeker wist of ze wist wie ik was dus ik schreef: hier is mijn website, daar lees je meer over mij. Maar toen ik zelf op die website ging kijken, stond er een blogpost uit november 2018 op de homepage en ik...

Het manuscript van Boek 5 is vandaag exact twee weken in bezit van de editor-in-chief en zo dadelijk zal hij mij bellen om een afspraak te maken tijdens dewelke wij dit manuscript zullen bespreken. [perfectpullquote align="left" bordertop="false" cite="" link=""...

Ik werd wakker in een kleine kamer, op een luchtmatras, onder een dik en warm donsdeken in vaal ochtendlicht. Ik keek op mijn telefoon: half tien. Dat was niet de bedoeling geweest. Om zeven uur had ik gedacht: nog een uurtje.

Nu de ex van mijn vrouw onze platenspeler heeft hersteld – lang verhaal, don’t ask – heb ik de platenkast officieel als zijnde volledig beschikbaar ende vrijelijk te exploreren verklaard aan mijn beide dochters. Als ze zelf niet een maxisingle van Mudhoney of een best...

Vorige week had een aardige uitgeverijdame mij gemaild dat Thomas Heerma van Voss meende dat mijn schrijven door F.B. Hotz beïnvloed was en zij zouden een verzameld werk van die Hotz gaan samenstellen. Of ik iets wervends wilde zeggen over Hotz?

Lou Victoria (‘Bijna 7’) zat op de bank met de iPad en zei: ‘Papa, papa, ik kijk een film en die mensen bouwen zelf een huis.’ Lou Victoria heeft een voorliefde voor de meest vage films die op YouTube te vinden zijn.

Het stuk begon met wachten. Heel lang stonden Abke Haring en Koen van Kaam op het podium zonder iets te zeggen. Het was het soort wachten waarvan je als toeschouwer niet precies weet waarop.

Om tien voor zeven ’s ochtends liep ik door de vrijwel lege gangen van het Centraal Station – de winkels nog gesloten, alles zo rustig en stil dat ik mijn eigen voetstappen kon horen – en ik had plots het gevoel dat ik iemand miste.