De laborant hoorde dat ik Belg was. ‘Nou,’ zei hij. ‘Dan zal ik u de lange uitleg geven.’ Daarna formuleerde hij, zoals te verwachten viel, en ruimschoots binnen de in Nederland voor zulke gevallen bij wet vastgestelde tijdslimiet, een zin waarin het woord plezant voorkwam. Kortom, de sfeer zat er lekker in. Ik kreeg een hoofdtelefoon op. Of ik een klassiek muziekje kon waarderen? Ja, dat kon ik, maar vanwege het lawaai dat zo’n scanner maakt, had ik toch liever iets met een beat, dus misschien wilde hij 3FM opzetten of zo. Hij keek me aan en zei: ‘Dat kan.’

Niet veel later werd ik de scanner ingeschoven met Radio 4 in mijn oren. Ik zei er maar niks van, sloot de ogen, probeerde te vergeten dat ik me in een nauwe tunnel bevond, concentreerde me op mijn ademhaling en bij elke nieuwe foto die ze maakten, telde ik van nul tot dertig op het ritme dat ik in het dreunen van de scanner kon ontwaren, net iets trager dan ik dacht dat seconden gingen, zodat ik slechts zes keer tot dertig hoefde te tellen bij een scan van vier minuten, en zo ging de tijd wonderlijk snel, en kon ik eens te meer vaststellen dat mijn talent om mezelf voor de gek te houden, misschien wel het enige talent waarover ik op mijn sterfbed zal kunnen zeggen dat ik er het maximale uit gehaald heb, zeker zo haar praktisch nut heeft in bepaalde situaties.

Voor de laatste twee foto’s werd ik de tunnel uit geschoven en een tweede laborant zei dat hij me een prikje ging geven.
‘Wat dan?’ vroeg ik.
‘Gadolinium,’ zei hij vrolijk. ‘Gewoon even een prikje.’
‘En wat is gadolinium?’ vroeg ik.
‘Waarom wilt u dat weten?’ vroeg hij.
‘Ehm, omdat u het in mijn lichaam gaat brengen wellicht?’
Hij zweeg.
‘Is het een verdovingsmiddel,’ vroeg ik. Ik had gelezen dat dit soms nodig kon zijn maar ik was alleen met de auto, dus ik wilde weten of iemand me moest komen ophalen.
Hij lachte.
‘Nee, het is contrastmiddel.’
‘Zeg dat dan direct, sukkel,’ zei ik. Maar nee, dat zei ik niet, ik zuchtte slechts en zei dat ik wel wist wat dat was. Dat was heel slecht van mij, dat moet ik onthouden voor de toekomst, wanneer ik Peppi en Kokki weer eens als laboranten tref bij de een of andere scan. Ik voel me al meer dan een maand kut, vriend, en ik ben hier om dat te laten onderzoeken, dus steek je geintjes waar ik ze denk en vertel me gewoon wat je me gaat toedienen, zonder dat bijdehand toontje van je maar rustig en zakelijk alsof – ik zeg maar wat – het je fucking beroep is.

En hoewel ik ervanuit ga dat de neuroloog dinsdag zal zeggen dat ze helemaal niets hebben kunnen vinden en het dus gewoon, en niet voor het eerst, iets is waar ze geen enkele verklaring voor hebben, een vage maar ongevaarlijke klacht die, het zal ook eens een keer niet, wellicht vanzelf over gaat, realiseerde ik me dat ik me nu in een situatie bevond waarmee voor veel mensen de grootst mogelijke ellende begint. De scanner, het dreunen en piepen, de lullige pyjamabroek die ik aan moest, eindeloos tot dertig tellen met op de achtergrond flarden fusion jazz op Radio 4, onder toeziend oog van twee lolbroeken die het allemaal wel plezant vinden. Het was niet hoe ik me had voorgesteld dat het begin van het einde kon beginnen.
‘Nou,’ zei Peppi bij het afscheid. ‘Al het beste nog.’
De hele rit naar huis dacht ik daarover na. Hoezo, al het beste? Wat bedoel je daarmee, klootzak. Wat heb je gezien op je flutmonitor? Al het beste, holy shit, het kon aan mij liggen.
‘Nee,’ zei Rob in de app. ‘Dat klinkt inderdaad eerder alsof je nog tot de zomer hebt, maar niet veel langer.’
Gilles, van zijn kant, ging uit van een gruwelijk, zeer langzaam verlopend ziekteproces.
‘Dat zou het mooist zijn,’ appte hij. ‘Voor ons, als schrijvende nabestaanden. Wat dacht je van Een schitterend verval, als titel?’

Vorige week pleitte ik in De Morgen nog hartstochtelijk voor het recht om over dit soort intieme zaken gewoon te zwijgen maar – ik vermoed dat dit ook uitgebreid aan bod zal komen in Een schitterend verval – consequent zijn is nooit mijn forte geweest, en ik beloofde mijn makkers dat ik, in geval van een ernstige diagnose, deze helemaal, tot mijn laatste snik, hardcore zou gaan exploiteren. Boek, podcast, t-shirts en koffiemokken. Alles zou ik eraan doen om de ellende euro’s te laten opleveren, en niet ten behoeve van een goed doel of zo, maar gewoon voor mezelf, om keihard van te zuipen, en de dure design kleding te kopen die ik me nooit kon permitteren, want voor troost en mentale ondersteuning had ik per slot van rekening hén al.

Gelukkig stonden er die middag ook nog belangrijkere zaken op het programma. Om half vier stipt zou Lou Victoria (11) namelijk te horen krijgen voor welke middelbare school ze was ingeloot. Het boeide haar voor geen meter. Bij thuiskomst van het ziekenhuis lag ze languit op de bank te gamen, rolde met de ogen toen ik vroeg of ze nerveus was, etaleerde een onverstoorbaarheid die ik met wat kwade wil desinteresse had kunnen noemen, maar dat was het niet, het was onschuldige onwetendheid, goedaardige achteloosheid, een superieure nonchalance ten aanzien van de toekomst, alles, kortom, wat mensen van mijn leeftijd al lang voorgoed verloren zijn. Tot het half vier werd, uiteraard, en we in spanning samen op de link  klikten, het resultaat op het scherm zagen verschijnen, en vervolgens in euforisch juichen uitbarstten, en ik in haar gezichtje kon zien hoe alle spanning van de voorbije weken wegvloeide, en alle keren dat ze geklaagd had over hoofdpijn en slecht slapen en andere onverklaarbare symptomen die ‘helemaal NIETS’ betekenden, oplosten in kinderlijke vreugde, mijn god, plots viel het me op, ondanks de veranderingen die haar lichaam het voorbije jaar onmiskenbaar heeft ondergaan, en haar inderdaad volstrekt unieke kledingstijl, die voortdurend in ontwikkeling is, en momenteel het midden houdt tussen oversized jaren negentig grunge en iets wat ik avant-garde hiphop zou willen noemen, ondanks dat alles dus, viel het me op hoe jong ze nog was. Zoveel toekomst nog, en dan gewoon schaamteloos geen enkel idee hebben van wat dat betekende. Misschien, als er iets te leren viel van deze hele episode, was het dat ik af en toe wat minder streng voor mezelf moest zijn.

Ik hield wijselijk mijn mond, uiteraard, en we vulden samen de online formulieren in, ontvingen de bevestigingsmail van de nieuwe school, en toen die formaliteiten waren vervuld, ploften we naast elkaar neer op de bank met onze telefoons. Het was een lange, bewogen dag geweest, in onze beider hoofden, en nu was het tijd om het een en ander uitgebreid met onze respectievelijke vrienden te bespreken.